November 2009

V.a. 9.11.2008 (zie onder "over...")

Dank voor uw bezoek en graag tot ziens!

Dagboek
November 2009
...in opbouw...
(meest recent bovenaan)

Dinsdag 24 november 2009 - zus Wilma bij vader

(foto gemaakt door zus Wilma)

Ik heb tientallen foto's van dit soort verwondingen en/of blauwe plekken op vader's handen, armen, voeten, benen, etc.; ze zullen alle t.z.t. op deze site te zien zijn.
Als wij vragen hoe zoiets nou weer komt, weet niemand van de verzorging iets anders te zeggen dan "ja, die oude mensen hebben nou eenmaal een dunne huid, die ligt zó open"... Volgens zeggen gebeuren deze dingen overwegend tijdens verplaatsen met tillift/lichamelijke verzorging. Als dat zo is, vraag ik me af waarom er zelfs na ruim twee jaar in dat huis nog steeds geen voorzorgsmaatregelen getroffen worden. Bijv. eventjes sokken over de handen/onderarmen trekken. Maar dal zal wel te simpel gedacht zijn...

Vrijdag 20 november 2009 - bijzonder compliment van vader
Aanvullingen hier volgen, maar voor deze dag alvast een stukje i.v.m. een bijzonder compliment dat ik van mijn vader kreeg. Ik was bij hem voor het warme middageten. Hij was weer moe en zakte regelmatig weg. Met veel geduld en clownerie (en veel tijd) lukte het toch om hem te laten eten en drinken én slikken (dat laatste is het moeilijkst). Hij wilde veel knuffelen en aanraken, hij vond me zo lief, de grootste schat, wilde me nooit kwijt, etc.. Die dingen zegt hij altijd, maar dit keer kwam er ook onverwacht een nieuw groot compliment. Hij leek weer ver weg, maar keek me opeens strak aan en zei: "jij zou een hele goeie moeder zijn geweest". Denk je dat, vroeg ik. "Ja" zei hij, inmiddels met tranen in zijn ogen, "want je bent zo lief en je begrijpt alles, als een hele goeie moeder; ik zou je wel mee willen nemen en altijd bij me willen houden". Waarop ik glimlachend en zachtjes zingend inzette: "ik zou je het liefst in een doosje willen doen" en vader vulde aan "en je bewaren, heel lang bewaren"... Zulke bijzondere momenten met je dementerende hoogbejaarde ouder maken zóveel goed...
Wordt vervolgd.

.....

Hoe te weinig en te laag opgeleid zorgpersoneel leidt tot onderzorg
en totaal gebrek aan aandacht voor onze ouders

Dinsdag 10 november 2009 - telefonisch contact met afdeling,

om vader te spreken en te vragen hem goed te laten rusten vóór zus Wilma zou komen (zij kan er niet meer tegen dat hij door vermoeidheid aldoor amper aanspreekbaar is, zo slecht eet en aldoor zo wegvalt, hetgeen ik telefonisch ook heb uitgelegd).

14.00: contact via nummer draadloze telefoon. Marian (aardig en meevoelend): ja hoor, het gaat goed met hem. "Zus Wilma etc..., dus laat hem even goed rusten s.v.p., want Wilma etc..." - dat is niet nodig hoor, want hij is net uit bed omdat vanochtend een nieuwe katheter is ingebracht. "Heeft hij dan ook geslapen vanochtend?" - Ja, dat denk ik wel...

Bij het vader aanreiken van het draadloze toestel hoorde ik direct al dat vader uit een slaap werd gehaald, vervolgens werd de verbinding verbroken (w.s. drukte vader per abuis met vingers op o.m. uit-toets). Belde meermaals opnieuw hetzelfde nummer, maar niemand nam op (= geen verzorging in de buurt!!!). Dus

14.05: contact via nummer vaste telefoon in de keuken (keukentje). "Geertrui" (? met onbekend accent, aardig) nam op en haalde vader naar de keuken om daar met mij te praten. Ik verwachtte een redelijk uitgeslapen vader, maar tegendeel was waar. Er was niet met hem te praten, hij had nog rest eten in zijn mond (vaak als er niet op gelet wordt), zei alleen zwakjes dorst te hebben, maar er was niemand in de buurt... Hij begreep amper wat ik zei, liet duidelijk de hoorn teveel zakken, vroeg meermaals met zwakke stem "lieverd, ben je er nog?", hem geroepen en gewacht, hij hoorde me helemaal niet meer, dus na drie pijnlijke minuten zijn slechts af en toe zwakke "lieverd, oh lieverd, ben je er nog?" te hebben aangehoord, verbrak ik de verbinding en belde opnieuw.

14.15: contact via nummer draadloze toestel, wilde Marian graag nogmaals spreken. Kreeg weer "Geertrui", ze vroeg of ze vader kon terugbrengen naar de "huis"kamer. Ik zei me zorgen te maken, zij kon me niets vertellen en Marian zat op de WC, dus of ik even kon wachten. "Geertrui" is nieuw, kan niet missen; ze vroeg namelijk of ik wilde dat ze vader dan in de stoel of in zijn bed gingen laten rusten/slapen - heerlijk onschuldig nog... Geertrui zou Virginia roepen (een kennelijk van zichzelf en kennis overtuigde, snel aangebrande pinnekop), vervolgens moest ik toch maar met zorgmanager Ans praten, maar die zat met andere familie in gesprek, dus of ik later wilde bellen voor Ans of evt. Marian en ja, ze zouden zorgen dat vader even lekker kon rusten, met een kussen in zijn nek in ligstand in zijn stoel.

14.20: "Geertrui": oh, Marian is net naar huis..., ja, Ans nog in gesprek.

14.35: Noël (schatje): Ans is koffiedrinken, bel straks nog even; en ja, ze zouden vader lekker laten rusten, met kussen etc. Ze schreef mijn telefoonnummer op om aan Ans te geven met verzoek mij te bellen. Niets gehoord, dus weer gebeld (voor mijn lol natuurlijk, verveel me anders zo) om

14.55: Tommy (heel aardig): Ans zit in vergadering... "ik heb al vier keer gebeld voor haar en mijn nummer achter gelaten, denk je dat ze mij nog gaat bellen?" - vast wel, volgens Tommy (die zei in de overdracht te zitten en ook niets te weten/kunnen vertellen over vader, dus ook niet of vader misschien kalmeringsmiddelen had gekregen rond het inbrengen van nieuwe katheter of zo).

15.00: zus Wilma gebeld om haar in te lichten. Zij ging naar vader, dus zou mijn ongerustheid hopelijk een beetje kunnen sussen (ik kon er zelf sowieso niet meer heen gezien de mij opgelegde bezoektijden).

Uiteraard niets gehoord van zorgmanager Ans. Dus

Om ca. 17.00 zus Wilma mobiel gebeld. Ze had vader aangetroffen in stoel, slechts half in ligstand, zonder kussen, scheefgezakt en van de wereld, met hoofd oncomfortabel naar achteren hangend naast de hoofdsteun, bril scheef op het hoofd. Fotootje gemaakt (hierbij meteen maar)

Ze zat nu met vader in het restaurant (gewoon geen doen om lang op die afd. B3 te moeten zitten met je ouder). Het ging niet goed, hij viel aldoor weg, ze had hem alleen tussendoor iets kunnen laten drinken. Ik vroeg haar te gaan letten op zijn ademhaling, ik vermoedde dat die niet in orde zou zijn. Wilma bevestigde dat vermoeden: ca. halve minuut ademhaling, halve minuut niets. Niet even, maar aldoor. Dat is abnormaal, heet Cheyne-Stokes-ademhaling en duidt volgens mijn ervaringen met vader op zuurstofgebrek in het bloed/de hersenen, op ontstekingsprocessen, e.d. (hij had dit -o.m.- toen hij door mijn ingrijpen meermaals in ziekenhuis werd opgenomen waar bleek dat hij zuurstoftekort had, longontsteking en urinewegontsteking - terwijl er volgens zorgpersoneel niets met hem aan de hand was). Dus

17.30: gebeld naar algemene nummer "verpleeg"huis en gevraagd naar avondhoofd (enige "verpleegkundige" in hele huis met ca. 300 bewoners). Bleek de inmiddels bekende Marjo v.d. V.. Legde uit dat ik me zorgen maakte en hoe ik had geprobeerd zorgmanager Ans daarover te bereiken. Ze viel me voortdurend in de rede (daar kan ik toch niets aan doen, en ik begrijp niet waarom je mij belt, je ... ze wilde w.s. verwijzen naar de mentor, die niets weet of doet en waarover ik binnenkort alles ga schrijven). Ik heb haar dringend gevraagd naar mijn vader te kijken, hem te onderzoeken. Dat zou ze (niet van harte) dan "straks wel doen".

Nog meermaals met zus Wilma gebeld, vader had af en toe een korte opleving (zij heeft hem iets kunnen laten eten/drinken, w.o. bijvoeding die ze had gevraagd), maar viel dan weer weg en de ademhaling bleef slecht. Avondhoofd Marjo was even komen "kijken" (een minuut op zijn hoogst) en had zus Wilma gezegd vader maar gauw naar de afdeling te brengen, dan kon hij naar bed... Dus

19.30: gebeld naar erg gepikeerd avondhoofd Marjo. Zij ging echt niet de hele avond met mij praten... Vader moest gewoon naar bed en ze zouden het wel in de gaten houden... Wie? Want op de afdeling wisten ze kennelijk van niets. Volgens geïrriteerde Marjo wel. En zij zou niets anders doen dan een beetje opletten, ze zou later nog wel even gaan kijken, maar verder deed ze niets (dus ook geen arts raadplegen!). Ik heb haar gezegd dat ik haar verantwoordelijk hou als er iets met vader gebeurt hierdoor en ze verbrak boos het gesprek.

Zus Wilma vertelde later dat ze (de pinnige) Virginia naar e.e.a. had gevraagd en dat deze meteen in het defensief was geschoten en geen antwoorden gaf (wist?). Ze had o.m. gezegd dat ik al zo vaak gebeld had, dat ze hun best doen maar dat er wel 29 bewoners zijn waar ze op moeten letten, dat de mentor alles weet dus dat we die maar moeten bellen (dat verhaal komt binnenkort echt, is schandalig) en dat, als vader niet op de afdeling is, ze hem ook niet kunnen observeren... Waarmee ze iets zegt als "als jij niet met je vader tussen 16.30 en 17.45 in het restaurant had gezeten, dan hadden wij hem geobserveerd"... Ongelooflijk, ze weten niet eens wat observeren is (zijn ze verleerd of hebben het nooit geleerd, in ieder geval geen tijd voor iets anders dan basiszorg) en bovendien was er volgens hen niets met vader aan de hand, dus waarom zouden ze ergens op letten opeens? Ik schat dat op deze afdeling B3 (net als op andere afdelingen) in het laatste anderhalf jaar zeker 20 bewoners zijn gestorven, waarvan minstens de helft door zaken als hier beschreven. Met name als niemand van je kinderen of verwanten ergens op let of gelooft dat het allemaal "wel goed" is, ben je snel aan de beurt daar. De paar bewoners waarvan de kinderen regelmatig bij maaltijden zijn en extra voeding (energie-/vitaminerijk) meebrengen/geven en ook verder knokken voor hun ouder, doen het overwegend duidelijk beter.

Maar je vraagt je regelmatig af waarom je het doet. Want in een huis als dit wil je zelf absoluut niet oud worden...

Maandag 9 november 2009 - telefonisch contact

17.30 gebeld naar afdeling, Naïma: vader slaapt... 18.00 broodmaaltijd, dus ik bel later...
20.00 Naïma: vader is net naar bed gebracht want hij hing helemaal scheef in zijn stoel...
"Gaat het wel goed met hem"? - ja hoor, hij is alleen moe... "

Zaterdag 7 november 2009 - telefonisch contact

's middags gebeld naar vader, maar liefst weer 3 x, maar het lukte niet om hem behoorlijk te spreken. Hij was te moe, zakte weg en (als altijd) niemand lette op hem, dus hij kreeg ook geen enkele hulp.

"Gaat het wel goed met hem?" - Ja hoor, hij is alleen moe... "Willen jullie hem alsjeblieft laten rusten dan, met hoofdkussen graag en stoel in ligstand, liefst ook plaid over hem heen?" Ja, zullen we voor zorgen... (Eeuwigdurende strijd! Naar bed brengen ze hem niet, is teveel werk want kan hij niet zelf, moet met tillift en te weinig personeel...)

Vrijdag 6 november 2009 - bezoek aan vader

Iets te laat voor bezoek vóór 13.00 en daarmee te laat voor (warm) middageten (vandaag bleken ze tegen 13.00 al te eten, vaak later), dus telefonisch met afdeling besproken dat ik na het eten zou komen.

13.40: vader bij de deur van de afdeling opgehaald, gevraagd mij eerlijk te vertellen of hij redelijk gegeten had, was niet het geval, dus heb Ensure bijvoeding gevraagd en uiteindelijk zowaar ook gekregen. Met vader in het huisrestaurant gaan zitten. Vader weer erg moe. Toch is het me gelukt vader KnorrVie-sap te laten drinken, vervolgens de Ensure, daarna nog koffie met wat gevulde roomboterspeculaas en nog wat water (hij heeft altijd dorst). Hem zelfs weer even in oud foto-albumpje kunnen laten kijken. Ruim half jaar geleden noemde hij naam van onderwijzer op klassenfoto (waarop vader ca. 12 jaar was), ik schreef die naam op en vergat het. Nu noemde hij uit zichzelf opnieuw diezelfde naam bij de foto. Vind ik erg bijzonder en tekenend. Hem nog even goed ingepakt en kort een frisse neus gehaald op luw plekje in tuin. Vader wilde aldoor weer niet dat ik wegging, moest ik uiteindelijk toch wel, want zat al ruim buiten mijn opgelegde "bezoektijd" (en één keer mishandeld worden vanwege zo'n vergrijp is genoeg! Zie 16 oktober 2008).
Ging weg met belofte hem later te bellen en vele handkusjes via het raam

van tuin naar "huis"kamer...

Donderdag 5 november 2009 - telefonisch contact met vader

Zoveel aantekeningen van zoveel wat ik hier wil vermelden, maar kom er veel te weinig aan toe. Ik hoop alles in de komende maanden te gaan inhalen.

Vandaag toch maar snel weer even een stukje voor het dagboek, want ik werd weer behoorlijk somber van kort telefonisch contact met vader.

Zus Wilma kon niet naar hem toe (normaal gaat ze op dinsdag en donderdag, urenlang), dus ik probeerde vader, als vaak, telefonisch te bereiken. En dat is een blijvende toer waar het het Slotervaart "verpleeg"huis betreft.

Waar vader mij, toen hij nog thuis woonde, wel 3 tot 4 keer per dag belde, veelal voor geruststelling, werd bellen vanuit het verpleeghuis vrijwel direct onmogelijk. Het is een ouderwets huis, met ouderwetse, tekortschietende voorzieningen en ze verdommen het gewoon om daar ook maar iets aan te doen/te verbeteren qua klein beetje meer comfort, veiligheid en thuisgevoel voor onze ouders. Liever bouwen ze nieuwe locaties op plekken waar voorheen nog niet eens Cordaancliënten waren (voorbeeld: Nieuw Vennep) en tja, dan is het geld weer op en kan niet meer besteed worden aan de schromelijk tekort komende bestaande cliënten/bewoners van instellingen (naast volkomen ontbrekende aandacht, afleiding en prikkels, noem ik o.m. alvast de totale afwezigheid van welke alarmering dan ook, van behoorlijk binnenklimaat en van ruimte en privacy).

Op alle afdelingen in het Slotervaart "verpleeg"huis is het hetzelfde. B3 heeft meerdere telefoons, waaronder één mobiele telefoon die alleen de zorgmanager mag gebruiken/bij zich draagt, één mobiele telefoon die alleen voor noodoproepen (brand etc.) gebruikt mag worden, één draadloze telefoon die eeuwig in "het kantoortje" aan de oplader staat en meestal niet gehoord wordt en dan nog één vaste telefoon die in "de keuken" hangt. Alleen de laatste heeft een normale hoorn zoals oude mensen gewend zijn.

Als ik vader probeer te bereiken, moet ik meestal minstens 2 tot 3 keer opnieuw bellen vóór ik hem eindelijk te spreken kan krijgen. Krijgt hij dan het draadloze toestelletje, is het gesprek snel over, want hij begrijpt meestal niet dat als hij in het toestelletje praat, hij het ding te ver van zijn oor houdt om mij nog te horen. Dat is om te janken, want hij roept en roept, maar hoort mij niet en niemand die daar op let en hem helpt. Dan bel ik opnieuw, op een ander toestel, moet dan opnieuw bellen naar het draadloze ding en dan begint de ellende meestal van voren af aan.

De laatste tijd bel ik dus meestal het toestel in het keukentje, dat wordt meestal gehoord en dan vraag ik of het mogelijk is dat ik mijn vader daar spreek. Ze rijden hem er dan soms in zijn stoel naartoe. Zo ook vanmiddag rond 17.00 uur weer. Ik had al begrepen dat mijn vader weer bozig reageerde op zijn tafelgenoot,omdat die, als altijd, niets tegen hem zei of op vragen antwoordde. Hij vertelde mij dat ook en was zo blij dat hij even met mij kon praten. Maar er was iemand bezig met kletterende borden en kopjes en mijn vader kon zo niet praten. Hij hield de hoorn van zich af en vroeg daar aandacht voor maar kreeg geen sjoege. Ik kon hem niet helpen want hij hoorde me amper, vooral door het lawaai. Hij was half aan het huilen van ellende, maar die ene van de 2 of 3 aanwezige zorgers die daar bezig was, had daar kennelijk geen boodschap aan, want geen aandacht voor of misschien zelfs niets in de gaten. Wat zijn dat toch voor mensen, die volgens de bestuurders zo "professioneel" en "deskundig" zijn??? Ik heb opnieuw moeten bellen, nu maar op het toestel voor noodgevallen. Ik heb gevraagd waarom iemand die toch zó in de buurt was, hier geen oog voor had. Daar was geen antwoord op (ik vul in: weer lage- of niet-gekwalificeerde invalkrachten die van toeten noch blazen weten en die in dit huis zonder nodige aansturing ook absoluut niet wijzer worden), ik moest dan toch maar naar het enige draadloze toestel bellen, dat zou dan worden opgenomen... Twee keer moeten bellen (1e keer werd direct verbroken), vader nog eventjes gesproken en hem maar gesust dat ik morgen zou komen en dat we het dan weer gezellig zouden hebben. Hij was weer even blij en gerustgesteld, maar vroeg ook direct weer half huilend hoe hij mij nou kon bellen en dat het toch te gek was dat hij dat niet meer "gewoon" kon doen.

Voor mij is dit hartverscheurend en het maakt me knap depri. En boos. Je zult toch maar je oude dag zó moeten slijten...

.....

Top

bejaardenvogelvrij.nl