Februari 2009

V.a. 9.11.2008 (zie onder "over...")

Dank voor uw bezoek en graag tot ziens!

Dagboek
Februari 2009
...in opbouw...
(meest recent bovenaan)

Maandag 2 februari 2009

Weer erg veel moeite gedaan om "op tijd" bij vader te kunnen zijn. Afdeling gebeld en ingelicht dat ik er rond 13.00 uur zou zijn. Ca. 12.55 uur vader via de tuinramen alvast "begroet" en aangebeld bij de afdeling. Deuren werden opengedaan, maar verder gebeurde er niets. Deuren sloten zich weer, dus nogmaals aangebeld omdat ik niet óp de afdeling mag komen... Deuren weer open, ik werd wel aangekeken, maar kreeg opnieuw geen enkele reactie. Geroepen en gevraagd of ze wel doorhadden dat ik er was en stond te wachten op mijn vader. Kreeg slechts op vijandige wijze te horen dat de deuren dicht moesten. Vader zat nog op zijn vaste plek in de "huiskamer". Heb op een tafel op de gang alvast spullen voor koffie e.d. klaargezet en toen opnieuw aangebeld. Vader zat inmiddels wél in zijn rolstoel op de gang, maar er gebeurde niets. Even gewacht en toen opnieuw aangebeld. Pas toen bracht een medewerkster die ik niet ken mijn vader naar de deuren. Nog voordat we elkaar behoorlijk konden begroeten, duwde ze me een bordje warm eten in de handen, keek me vijandig aan en zei laatdunkend en over mijn vader's hoofd heen: "de afspraak is dat u hier vóór enen bent en om twee uur weer weg bent en bij ons is het nu vijf óver één". Verder kwam ze niet, want ik zag vader schrikken en ontplofte nagenoeg direct. Waarop ze wat geschrokken reageerde met "nou, ik zeg alleen maar wat me opgedragen wordt".
Dit is om zo doodziek van te worden (als ik dat niet al was). Gesar en vijandigheid door vreemden (veelal de laagst opgeleiden die op deze manier toch een stukje macht denken te kunnen doen gelden - en die macht krijgen ze, dat is het zieke), hiertoe aangezet door "van hoger hand" en over de rug van mijn vader. Als je ze er persoonlijk op aanspreekt heet het bij iedereen altijd dat zij "alleen maar opdrachten uitvoeren". Ondertussen lijken de meesten het héérlijk te vinden om zich te kunnen laten gelden (ook, zo merk ik soms, richting bewoners). Wat erg veel zegt over de diepgewortelde, verziekte mentaliteit bij een organisatie als Cordaan en in huizen als het Slotervaart "verpleeg"huis.
Wat niet wil zeggen dat er niet enkele medewerkers zijn die, ondanks de sterke tegenstroom, nog steeds voor zichzelf denken en de mogelijkheden benutten om daarnaar te handelen. Dat zijn de échte, geboren verzorgers, mensen die opvallen door hun empathie, opmerkzaamheid, zorgzaamheid, vriendelijkheid, vindingrijkheid, eerlijkheid. Vooral erg goed voor de kwetsbare bewoners, maar ook voor bezorgde familie etc. Eerder heb ik gedacht in al deze negativiteit eens wat namen te gaan noemen van deze goede verzorgers (m/v), maar ze zouden er waarschijnlijk alleen maar problemen mee krijgen. Bij organisaties als Cordaan mógen mensen namelijk niet voor zichzelf denken. Ook verder noem ik in principe voorlopig geen enkele naam of initialen van verzorgenden, omdat ik hen op geen enkele manier aansprakelijk acht voor de schandalige onderzorg of zelfs nonzorg. Ze zijn eerder, als onze ouders, de dupe van de smerige en ongecontroleerde wijze waarop door het zogenaamde "hogere niveau" ons aller belastinggeld voor ouderenzorg wordt besteed.

Zo had ik dus om 13.07 uur een bordje eten voor vader, op de gang. (Dit is, als alle kwaads en zonder gegronde reden, bedacht op regioniveau en hoger en te lezen in vele brieven die ik op deze website zal gaan plaatsen.) Het bordje eten stelde weinig voor: een redelijke portie gemalen vlees, een schepje appelmoes en een schepje van iets onduidelijks als aardappelpuree met gemalen andijvie. En een bakje met vla. Sowieso al veel te weinig en daarbij was het vlees zó zout dat vader het niet wilde eten (ik heb het geproefd en raakte de zoute smaak in mijn mond de hele dag niet meer kwijt). Vader is al jaren bekend met weerzin tegen zout, maar kennelijk weten ze dit op deze afdeling nog steeds niet... En ze luisteren alleen naar de meegaande externe mentor. Het is dus helemaal geen wonder dat vader vel over been is en dat mijn zus een heel enkele keer hoort dat vader de voorgaande avond maar liefst vijf boterhammen (zonder korsten) heeft gegeten...
Er waren overigens bewoners buiten de afdeling aan een tafel op de gang geplaatst, omdat één van de twee huiskamers wordt geschilderd. Het werd aan toevallig bezoek overgelaten om een oogje in het zeil te houden. Toen dat bezoek weg was, zaten ze er alleen, zonder het geringste toezicht (vanaf de afdeling niet te zien). Deze bewoners werd na het warme eten koffie en thee gebracht. Ik zat met vader verderop in de gang, dat wisten en zagen ze, maar vader kreeg niets, zelfs niet aangeboden. Eens temeer weer goed dat ik zelf altijd een halve picknickmand meeneem... en dus ook koffie. Als servet heb ik trouwens weer papier uit het toilet op de gang gepakt. Zó slecht maak ik het gelukkig niet altijd mee, maar de sfeer ken ik. Een samengesteld groepje verzorgenden waarvan het merendeel een mentaliteit heeft die niet past in de zorg. Waardoor een sfeer ontstaat waarop ook veel bewoners slecht reageren. Het feit alleen al dat ze mij en daarmee mijn vader als een paria tegemoet treden terwijl ze niets weten van welke achtergrond of feitelijkheid dan ook, zegt al genoeg.

Vader gedroeg zich aangeslagen en gedeprimeerd, wilde me aldoor aaien en knuffelen. Waardoor ik merkte dat hij stonk. Mij leek het een kotslucht. Zowel zijn mond, als gezicht, als handen roken ernaar. Er zat ook weer poep onder een paar nagels. Weer aangebeld bij de afdeling en om washand en handdoek gevraagd. Hem helemaal afgesponsd, zo goed en zo kwaad als dat ging. Zijn haar weer nat gemaakt en behoorlijk gekamd, de scheiding weer aan de goede kant gedaan. Zijn hele leven heeft zijn scheiding links op zijn hoofd gezeten, nu aldoor rechts, want voor dat soort persoonlijke dingetjes is er in dergelijke huizen natuurlijk al helemáál geen aandacht...
Vader vraagt aldoor of de langste tijd daar er nou voor hem opzit, wanneer hij weg mag daar, wanneer alles weer normaal wordt. Hij krijgt het in zijn hersenen niet meer helder, maar hij weet heel goed dat hij dáár niet wil zijn. Ook via zus Wilma hoor ik dit telkens weer. Hij heeft, sinds juni 2008 op deze afdeling B3, nog steeds iedere nieuwe dag het idee dat dit maar tijdelijk is. Naar mijn stellige mening is dit het gevolg van de schandalige zet van regiomanagement- en directie om vader naar een voor hem vreemde afdeling (B3) te verhuizen, nadat hij al een half jaar gewend was op afdeling C1. Dit gebeurde in hun opdracht en met goedkeuring van broer F. die door hen als tijdelijk contactpersoon was benoemd en direct volgend op de ziekenhuisopname in mei/juni 2008 (toen ik vader naar de spoedeisende hulp had gebracht omdat zorgpersoneel opnieuw beweerde dat er met vader niets aan de hand was). Zogenaamd was deze verhuizing in het belang van vader, de feitelijke reden was natuurlijk dat ze vader op een afdeling wilden plaatsen waartoe ik geen directe toegang had (een bel i.p.v. een codekastje) en waar ze het zorgpersoneel konden laten geloven dat ik een heel eng mens ben die personeel bedreigt etc. Op afdeling C1 wist het merendeel van het zorgpersoneel wel beter en vond men het moeilijk omgaan met onder meer de regels die door de regiodirecteur werden opgelegd om mij monddood te maken. Omdat ik teveel zag en me kritisch opstelde, behoorlijke zorg verwachtte en nakoming van afspraken en beloftes. Er komt een dag dat alle schandalige zaken aan het licht komen, al is het maar aan de hand van mijn verhaal, op deze site, over deze organisatie en over dit huis. Daarmee neem ik het op tegen een grote, rijke organisatie, die smerige machtsspelletjes speelt over de rug van kwetsbare bewoners en degenen die zich als zeer betrokken bij bewoners opstellen. En tegen het hele instituut dat dáár weer achter zit. En dat in een wereld waar zoveel mensen vinden dat dit toch allemaal normaal is, dat het nou eenmaal niet anders kán en dat die oude mensen maar beter kunnen gaan "hemelen", want zo hebben ze toch ook geen leven...
En dat laatste klopt voor de volle 100%! Veel van die oude mensen, al zijn ze dementerend, weten/voelen dat zelf ook. Deze maandag smeekte mijn vader weer of hij toch alsjeblieft met me mee mocht, hij hoefde dáár toch alsjeblieft niet te blijven, volgens hem mag hij toch wel zelf beslissen wat hij wil en hij zit toch niet in een gevangenis? Dat zit hij dus wél, want hij wordt opgesloten gehouden, mag het huis niet uit - maar dat vertel ik hem maar niet. Hij huilde dat hij wilde dat ik bij hem bleef. En natuurlijk wil ik dat, maar ik wilde vandaag vooral weer graag weg uit die afschuwelijk vijandige omgeving en bovendien was het 14.00 uur geweest en ik moest zien te voorkomen dat vader opnieuw werd geconfronteerd met vreemden die hem bij mij wegtrekken omdat "mijn tijd er op zit". Ik voelde me bovendien geëmotioneerd, boos en explosief en dus niet overtuigd dat ik me zou kunnen inhouden als weer een of andere nitwit mij als een klein stout meisje dacht te moeten behandelen, terwijl mijn vader er zo verdrietig bijzat.
Gelukkig werd vader bij terugbrengen naar de afdeling "aangenomen" door een zorgster die ik ken als lief en aardig, vooral voor vader...

Top

bejaardenvogelvrij.nl