November 2008

V.a. 9.11.2008 (zie onder "over...")

Dank voor uw bezoek en graag tot ziens!

Dagboek
November 2008
...in opbouw...
(meest recent bovenaan)

Zaterdag 8 november 2008

Een droevige verjaardag: het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn vader, vanuit het Slotervaart ziekenhuis in Amsterdam, persoonlijk naar de overkant bracht, naar "verpleeg"huis Slotervaart...
Dit ondanks alles wat ik hem aldoor had beloofd. Ik voelde me bezwaard en ongerust, maar geloofde echt dat de zo vertrouwde geriater Jos v. C. het wel wist: dit was het beste voor vader - en voor mij...
Nooit zal ik ergens méér spijt van hebben.

Natuurlijk weet iedereen dat een opname in een verpleeghuis of andere instelling geen hoera-stemming genereert. Iedere "bewoner-in-spe" blijft het liefst thuis in de vertrouwde omgeving met de eigen vertrouwde spulletjes om zich heen.
Maar dat het zo'n ongelooflijke nachtmerrie kan worden, kun je als leek nooit bevroeden.

Waar vader een jaar geleden terecht kwam op een sombere afdeling C1 waar hij beneden de maat werd verzorgd en waar van "verpleging" amper kon worden gesproken, zit hij vandaag op een voor hem nog heel veel somberder afdeling B3, waar hij nog meer aan zijn lot wordt overgelaten.
En waar ik vader een jaar geleden nog alle mogelijke steun kon geven, mag ik vandaag niet eens bij hem op bezoek - kan ik helemáál niet meer bij hem op bezoek. Ik mag slechts op weekdagen, op steeds verder aangescherpte tijden waarvan directie en management aldoor hebben geweten dat die tijden voor mij onmogelijk zijn. En ik mag niet op de afdeling, moet vader volgens "de regels" zelfs ophalen en afgeven bij de receptie.

Volgens directie en management is dat "in het belang van vader", IK zou "verantwoorde zorg voor vader en zijn medebewoners in gevaar brengen" en bovendien "de medewerkers het plezier in hun werk ontnemen".
In werkelijkheid is alles wat vader (en mij) wordt aangedaan onderdeel van een verregaande straf omdat ik te lastig ben geweest: ik heb na 5 maanden abominabele zorg en wekelijkse gesprekken hierover met afdelingsarts en zorgmanager (=afdelingshoofd) gesteld dat ik garanties wilde i.p.v. de vele beloftes en excuses die nergens toe leidden. Ik heb erbij gezegd dat ik erover dacht naar de media te stappen. Vanaf toen lieten gesprekken op zich wachten en zijn er achter elkaar, onder regie van de regiodirecteur in hoogst eigen persoon, steeds zwaardere straffen opgelegd. Steeds zwaarder, omdat ik me met geen mogelijkheid heb kunnen conformeren aan de "afspraken" die men mij eenzijdig oplegde.

Vader lijdt onder de vele bizarre beperkingen.
Het meest lijdt hij eronder dat ik hem niet meer als "vanouds" de zo hoog nodige aandacht en afleiding kan komen geven. Ik "bezocht" niet, ik leverde regelrechte mantelzorg: toegevoegde zorg, aandacht, afleiding en extra eten en drinken - wat, helaas, allemaal erg hard nodig is in dat huis.
Vader mag verder bijv. al sinds juni j.l. niet meer buiten het huis. Dit omdat ik in mei j.l. opnieuw en terecht met vader naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis ben gegaan, waarna opname volgde. Een en ander nota bene terwijl er volgens medewerkers in het huis hardnekkig en opnieuw (al meermaals voorgekomen binnen een half jaar!) niets met hem aan de hand was...

Mijn wens om vader bij mij thuis te gaan verzorgen met medewerking van thuiszorgers via een PGB is, door zowel geriaters als door toedoen van deel van de familie onder bezielende leiding van het verpleeghuis, getorpedeerd. Vader is door het ziekenhuis heimelijk naar het verpleeghuis teruggebracht alwaar hij direct (straf!) op een nieuwe afdeling werd "geplaatst"... Alle en vele bizarre zaken zullen door mij op deze site worden beschreven.

Vader gaat hardhollend achteruit door abominabele verzorging en totaal gebrek aan afleiding en prikkels. Hij zit de hele dag in één houding in een rolstoel in een overwegend stille ruimte (één van de twee "huis"kamers) waar niemand van de bewoners meer praat (wel schreeuwt en gilt!). Mijn vader maakt nog steeds graag een praatje... doet er niet toe waarover.
Zo ook trof ik hem vanmiddag aan toen ik hem belde. Huilerig, hij had erge pijn in zijn been (zoveelste verwonding waar niemand iets van weet...), hij had dorst en was moe (nooit naar bed voor middagslaapje zoals hij gewend was/waaraan hij behoefte heeft). En hij miste mij en het was toch geen leven zoals hij nu heeft... Een mevrouw wiens (volkomen zwijgende) man op die afdeling verblijft, is daar iedere dag, vele uren lang. Is er kind aan huis, mag alles en wordt als hulp gebruikt. Mijn vader vroeg haar om wat te drinken en ik hoorde haar zeggen: "ik werk hier niet, ik ben op bezoek bij mijn man en u krijgt niets want u gooit alles om en morst alles over uw kleren"... "Niet waar" riep mijn vader, "wél waar" zei de vrouw.

Natúúrlijk blijf ik voor mijn vader vechten.

Vrijdag 7 november 2008

......

Woensdag 5 november 2008

..............

Maandag 3 november 2008

......

Zondag 2 november 2008

......

Top

bejaardenvogelvrij.nl