Mentorschap
(...in opbouw...)
Net zo min als aan bewindvoerderschap, worden er eisen gesteld aan mentorschap. Er zijn geen voorwaarden of regels aan verbonden, iedereen kan mentor worden. Net als bewindvoerders worden mentoren niet getoetst en hoeven ze geen enkel diploma te hebben. Het volstaat om je met een postbusnummer en mobiel telefoonnummer in te schrijven bij de Kamer van Koophandel en je gegevens aan de rechtbanken te sturen. Vervolgens kun je, zonder enige opleiding, mentor worden van allerlei en talloze jou onbekenden. Voor wie je vervolgens niets hoeft te doen, alleen maar meedeinen op de muziek van de zorgverleners. Als je dat kunt, is je inkomen verzekerd.
Cordaan c.q. "verpleeg"huis Slotervaart heeft, wat vader betreft, in mei/juni 2008 verregaande druk en sturing uitgeoefend om familie (5 kinderen) tegen elkaar uit te spelen. Dat was/is niet zo moeilijk in ons geval en dat was ze bekend. Ze deden er letterlijk álles aan (inclusief gesprekken met "familie" waarvoor zus Wilma en ik niet werden uitgenodigd!) om broer F. mentor te laten worden, nadat ze mij op een dusdanig smerige en doortrapte manier buitenspel hadden gezet dat ik niet begreep wat er gebeurde. En "de familie" liet dat gebeuren, konden zij tóch niets aan of tegen doen, aldus broer F. in mei en juni 2008.
Cordaan c.q. "verpleeg"huis Slotervaart, is, voor alle duidelijkheid nogmaals hier, de "managementkliek" onder directe en persoonlijke regie van regiodirecteur Ton S. Ik zal dit later nog uitgebreid gaan beschrijven.
Ze hebben broer F. geholpen met de aanvraag voor mentorschap (hem niet verteld dat hem daarvoor griffiekosten in rekening zouden worden gebracht...) en daartoe zelfs, zoals ik ontdekte, achter de schermen één van de peperdure advocaten van Cordaan (van Doorne N.V. te Amsterdam) ingezet. Bovendien bleek ter zitting dat broer F. werd begeleid en ingefluisterd door de inmiddels met vaste aanstelling beloonde en zo druk bezette regiomanager mw. Anne H.... Het mag hiermee duidelijk zijn welk soort machtspel er werd/wordt gespeeld om kritische contactpersonen/mentoren monddood te maken. Over de rug van kwetsbare bewoners.
Als een maffe film, maar wel één gemaakt van ons aller gemeenschapsgeld!
Broer F. woont in Brabant en heeft zich nooit op enigerlei wijze bemoeid of willen bemoeien met vader's verzorging. Hij gaat ééns in de drie weken een uurtje (soms wel 1,5) naar vader, verblijft dan met hem buiten de afdeling en gelooft erg graag in de sprookjes van het"verpleeg"huis... Omdat vader met een mentor als broer niet geholpen zou zijn, hebben zus Wilma en ik hier fel bezwaar tegen gemaakt. Broer F. gedroeg zich ook bij de rechtbank verbaal agressief jegens zus Wilma en mij. Ik heb vooral daardoor aangegeven dat, als ik niet vader's mentor kon zijn/blijven, ik de voorkeur gaf aan een externe mentor voor vader. Die zou in ieder geval nooit zo blind kunnen zijn - dacht ik.
De kantonrechter is sowieso snel klaar met "ruziënde" families. Hij besloot dus, vanaf eind juli 2008 en zonder vader ook maar íets te vragen (want hij is dementerend en dus beslis je niet mét hem maar óver hem!), een externe mentor voor vader aan te wijzen (mw. H., omgeving Hilversum).
Waar vader natuurlijk in zijn geheel, opnieuw en repeterend, niets van begrijpt. Maar let op: het is wél in zíjn belang... Vooral als een rechter het zegt. Dat is "bejaard en vogelvrij".
Deze externe mentor is, anders dan de naam van haar "bureau voor mentorschap en bewindvoering" doet vermoeden, de enige medewerker van een door haar in het leven geroepen "bureau", bij haar thuis in een kamertje op de bovenverdieping. Met, inderdaad, alleen een postbusnummer in een nabij gelegen plaats en mobiel telefoonnummer: naam, adres en tel.nr. zijn voorwaarden voor inschrijving bij de K.v.K. en slechts daardoor is ze, geheel tegen haar wil, miniem op internet te vinden als mentor en bewindvoerder. Hoewel ze bewindvoeringstaken liever doorschuift naar een bevriende relatie nabij Arnhem. Dat deed ze ook, met instemming van de kantonrechter, met de zaken voor mijn vader, nadat stichting CAV was ontslagen en ze al had toegezegd, naast het mentorschap, de bewindvoeringstaken voor haar rekening te willen nemen vanaf september 2008. De rechtbank vond het niet nodig ons te laten weten hoe het kwam dat er opeens een mannelijk persoon uit de omgeving van Arnhem bewindvoerder werd. Ik hoop er nog eens achter te komen hoe alle verhoudingen liggen. Ik kijk nergens meer van op.
Overigens verdoet de mentor liever geen geld aan telefoneren... Is te duur! En afspraken (niet met mij hoor, stel je voor) moeten zoveel mogelijk op háár tijden, want anders staat ze in de file en/of is ze er niet voor haar kinderen...
Hoewel ze slecht en traag van start ging (ik kreeg op mijn duvel toen ik haar uiteindelijk duur mobiel belde omdat ik weken niets hoorde, ze had het zo druk, moest eerst nog op vakantie, haar gezin wachtte al zo lang op haar), wilde ik deze mevrouw maar al te graag vertrouwen in haar inzet voor mijn vaders belangen, maar helaas...
Het is voor haar maar noodzakelijk werk en ze vertrouwt (net als o.m. broer F.) daarom graag volledig en blind op het "verpleeg"huis en wat ze van hen hoort (alles gaat natuurlijk altijd "goed" of "net zoals anders"). Het "management" is dol op dit soort mensen en beloont ook deze mentor dus met het toeschuiven/aanbieden van extra cliënten (andere bewoners van de afdeling/het "verpleeg"huis!). Daar heeft ze nog wel tijd voor - waarschijnlijk omdat het ook wel zo makkelijk uitkomt.
Ik kan me dus voorstellen dat ik voor haar, net als voor het "verpleeghuis", slechts "een luis in de comfortabele pels" ben. Ik vraag me aldoor weer af hoe deze mevrouw zou handelen als haar eigen vader of moeder in een dergelijke a-sociale instelling moest verblijven. Voor mijn vader en de broodnodige verbetering van zijn zorg en gehele situatie zet ze zich in ieder geval op geen enkele manier in.
Ze heeft, toen ze eenmaal tijd had voor vader's mentorschap, een afspraak gemaakt met het verpleeghuis. Ze heeft daarbij, ongeacht alles wat ik haar verteld en gemaild had, met wildvreemden in het verpleeghuis gesproken over een wildvreemde (mijn vader!). Ze wist niet eens precies met wie ze gesproken had. W.s. was dat met afdelingshoofd en/of -arts van afd. B3 en de schimmige mevr. Daniëlle v. E. die allemaal duidelijk nergens van op de hoogte waren gesteld door vorige afdeling C1, waar vandaan vader op last van management (als restje straf voor mijn kritiek en volledige straf omdat ik vader weer terecht naar het ziekenhuis had gebracht toen hij volgens personeel niets mankeerde) bij heimelijk terugbrengen door ziekenhuis, moest verhuizen ("in vader's belang", uiteraard!). De mentor heeft, geleid door het verpleeghuis, afspraken gemaakt zonder dat ze ook maar íets heeft nagevraagd of mijn vele informatie heeft meegewogen. Liever nam en neemt ze dat zo a-sociale verpleeghuis serieus. Onder meer is ze akkoord gegaan met de "afspraak" dat vader nooit meer naar het ziekenhuis zal gaan en alleen evt. nog behandeld zal worden in het verpleeghuis.... Alsof vader terminaal ziek is/was. Zo kreeg het verpleeghuis de mogelijkheid om helemáál alles wat ik zo duidelijk zag en zie en zeer terecht, vooral nu onder de bizarre omstandigheden, steeds feller bekritiseer, in de doofpot te stoppen. Broer F. (van het "andere kamp van de familie" noemde de rechter hem) vond dat in orde. Ik niet natuurlijk onder de mij zo bekende omstandigheden. De mentor heeft o.m. deze "afspraak" van geen ziekenhuisbehandeling voor vader in een volledig nieuw zorgleefplan ondertekend, zonder te vragen naar het vorige zorgleefplan. Daar stonden alle afspraken in die met mij waren gemaakt met het oog op vader's belangrijkste zorgbehoeften die ik door intensieve zorg werkelijk kén. Daar is dus helemaal NIETS meer van over behalve het hele kleine beetje wat zus Wilma en ik telkens opnieuw weer, zonder de geringste zeggenschap, proberen voor elkaar te krijgen bij het personeel. Er wordt gewoon beweerd dat er helemaal geen vorig zorgleefplan wás en dat gelooft mevrouw de mentor. Niet dat het niet bij dat aso-huis zou passen om na négen maanden verblijf nog geen zorgleefplan voor een bewoner te hebben! Ik zal wel gedroomd hebben dat er (pas) in februari 2008 (opname 8 november 2007!) zaken op papier gezet zijn en dat alle verantwoordelijken, inclusief ik, dat getekend hebben...
Update 26 januari 2009: mevrouw H. is nu ruim een half jaar mentor. Voor vader is de situatie alleen maar verslechterd. Na maanden heb ik het opgegeven om te proberen tot deze mentor door te dringen. Ruim een maand geleden mailde ze me echter zomaar uit zichzelf "...ben wat zaken aan het uitzoeken op het gebied van toezicht en activiteiten. Want dat vind ik (voor zover ik dat tot op heden heb kunnen beoordelen) beide beter kunnen. Geef me daar even de tijd voor." Tja. De meeste contactpersonen zien dit soort duidelijkheden binnen een week in een dergelijk tehuis. Natuurlijk heb ik hier verder niets meer over gehoord. Zeker is dat zij aan door haar genoemde zaken niets gaat veranderen. Dan zou ze zich wel heel hard moeten maken en dán weet Cordaan weer raad met háár...
...wordt zeker nog vervolgd...
