Bizar Nieuw(s)
Cordaan - Persoonlijk
(...in opbouw...)
Vrijdag 8 januari 2010, middag, rond "bezoek" aan vader
Het gehele verhaal volgt, voor nu (d.d. 12 januari 2010) slechts de tekst uit een mail die ik vrijdagavond 8.1.10 privé verstuurde:
"Was bij vader die ziek is en sinds woensdag niet uit bed was geweest (woensdag heb ik er weer op moeten attenderen dat hij ziek was... zij wisten weer van niets, ik merkte het nota bene telefonisch!). Ze wisten dat ik kwam (2x gebeld vrijdag!), hij zou op zijn want om ca. 10.00 uur was hij "goed genoeg" om uit bed te gaan. Toen ik rond 12.40 uur weer belde dat ik eraan kwam en vader zou helpen met eten, lag hij opeens toch nog in bed: hij moest nog op een arts wachten (had ik donderdags telefonisch al op gehamerd) en die arts ging eerst nog even lunchen, dus ik moest maar wat later komen. Toen ik kwam was er volgens zeggen eindelijk juist een arts bij hem, dus moest ik nog langer wachten. Niks geen excuses, het lijkt wel of ze dit leuk vinden. Het werd 13.45 uur inmiddels en ik mag maar tot 14.00 uur bezoeken! Ik geloofde dat ze dit expres deden, voelde me zwaar in de maling genomen en vertrouwde dit rare geduvel niet. Liep in bezorgdheid en boosheid de afdeling op direct, achterom, naar de slaapkamer waar mijn vader zou liggen (wist ik van mijn zus, ik mag immers al bijna twee jaar niet op de afdeling en ken deze afd. niet waar hij in juni 2008 onverwacht heen werd verhuisd als straf en op last van hogerhand). Juist toen ik bij de kamer aankwam probeerde die arts (volgens hem) met vader en bed de gemeenschappelijke slaapkamer uit te komen (er moest eerst een zithoek verplaatst worden want er is daar bij de slaapkamers, zo vertelde mijn zus me later, het rookhoekje voor het personeel...! goed geregeld hè?) om vader met mij in het hoekje net buiten de afdeling te kunnen laten samen zijn... Eerst bijna kwartier met die arts gepraat en alle schandalige tekortkomingen en onderzorg opgesomd waardoor mijn vader zo lijdt, hem gezegd dat ik nu wel wat later ging blijven natuurlijk en toen pas tijd voor mijn vader. Die was zo blij dat ik er was, hij wilde me aldoor vasthouden en zoenen, voelde zich bang en ziek, had gigantische dorst maar volgens personeel braakneigingen (misschien wel vergiftiging om van hem en mij af te komen??? ik kijk nergens meer van op) en ik moest dus geduld en tijd hebben voor mijn vader. Komen ze me om 14.30 vertellen dat mijn vader terug moet, want de "afspraak" is dat ik maar tot 14.00 uur mag bezoeken. Mijn zieke vader begint te huilen, ik ga dus niet weg, want ben er net door toedoen van huis en arts en laat mijn vader zo niet achter. Komt avondhoofd Martine (dezelfde die destijds, 16.10.08) huishoofd Cor inschakelde die me afroste) die wel zó gigantisch part-time moet werken dat velen meenden dat ze daar niet meer werkte. Die staat zo op te spelen dat ik daar best mag blijven zitten maar dat vader nu terug moet, dat mijn vader opnieuw begint te huilen. Dat maakt me zo woest dat ik zeg: bel de politie maar. Amper tien minuten later sta ik met mijn opnieuw door mij gesuste vader in zijn bed bij de deuren van de afdeling te wachten tot er iemand komt (wilde verdere narigheid in zijn bijzijn natuurlijk absoluut voorkomen), komt avondhoofd Martine met twee broekies in uniform aanzetten (zien jullie ooit politie zó snel als je in nood zit? vreemd toch?), die me aanspreken direct náást het bed van mijn vader. Ik geef vader net af en heb nog iets te bespreken met verzorging, maar dat mag van die stoere binkies niet, ik moet weg.
Begon mijn spullen te pakken, maar volgens avondhoofd Martine zou ik dat expres langzaam doen/gaan doen want "zo deed ik dat altijd" (??? - zei ze de stoere uniformen met een sarcastische grijns op haar smoel), dus de broekies gingen het wel even voor me doen. Dat stond ik niet toe, daar waren ze helemaal niet toe gerechtigd, ik mocht daar zijn, was me zojuist door Martientje nog verteld, heb ook immers geen huisverbod. Toch pakten ze mijn handtas, tas met spullen, wilden daar van alles in kwakken wat nog op een tafeltje stond, pakten mijn jas, mobiele telefoon etc. en dat liet ik niet toe, dus hielden ze me aan, dan moest ik maar mee naar het bureau. Vond ik niet erg (ik ben ook stoer), maar ik wilde wel mijn spullen. Die kreeg ik niet, op het bureau pas, want NU was ik aangehouden... Maar zonder jas (had dunne trui aan omdat het daar altijd bloedje heet is) ging ik dus echt niet naar buiten in die vrieskou. Ze sleurden me mee en ik verzette me, zei dat ik geen stap meer deed tot ik mijn jas aan had, nou dat was genoeg voor de stoere jongens om me op zeer ruwe wijze handboeien dusdanig strak (op mijn rug) om mijn dunne polsen te binden dat ik het uitschreeuwde van pijn. Dat vonden ze leuk, dus ik schopte er een (zachtjes, want ik blijf bij mijn verstand) tegen zijn schenen. Zegt die l.. later in de auto: het is toch ook niet zo netjes dat u mij tegen mijn been schopt... Wat moet je met dat soort gasten die amper droog zijn achter hun oren? Geen wonder dat veel mensen een pestpokkenhekel hebben aan politie-agentjes.
Geen puf meer, zit hier steeds meer in- en uitwendig te shaken, zal wel na-shock zijn. Djeez, wat voel ik me ellendig. Vooral over en voor mijn vader. Wat is dit toch voor land? En wat mankeert mij dat ik niet gewoon opgeef?
Rest van verhaal komt evt. nog wel. Eind van het langdurige treiterverhaal is, dat ze me gewoon onterecht hebben aangehouden, gesard en verwond, n.l. op grond van lokaalvredebreuk, terwijl ik daar gewoon mocht zijn. Na het uiteindelijke verhoor (door een z.g. rechercheur die ik gevraagd heb of hij was gebóren met die cynisch-sarcastische lach op zijn gezicht) mocht ik bijzonder snel vertrekken. Gelukkig waren mijn zus met vriend uit Hoofddorp hierheen gekomen (had ze gebeld, ze hadden moordneigingen naar al die partijen toe); zij hebben mijn auto opgehaald bij vph en mijzelf vervolgens toen ik uit mijn cel mocht...
Ze zeggen wel dat je alles een keer moet hebben meegemaakt; nou, geef mijn portie voorlopig maar aan Fikkie."
===
Bovenstaande zal ik uiteraard uitgebreider en goed gaan opschrijven hier, maar voor nu maakt het even e.e.a. duidelijk voor velen die vragen hebben over wat er vrijdag de 8e in hemelsnaam gebeurde in dat fijne Cordaanhuis en waarom.
Feit is dat het spreekwoord dat "waar je niet aan dood gaat, je alleen maar sterker maakt" voor mij absoluut voor de volle 100% geldt. Mijn vechtlust tegen dit soort zorgmaffia neemt er alleen maar steeds méér door toe...
