Voorzitter,

Er kunnen honderd ambtelijke werkgroepen in het leven geroepen worden om 20% (dus zo’n 12 miljard euro) op de zorg te gaan bezuinigen, de Partij voor de Vrijheid accepteert geen enkele bezuiniging op de zorg, de AWBZ, de mensen die werken in de zorg en de premiebetalers, nee, er moet juist geld bij. Daarom maken we 1 miljard extra vrij voor de zorg in onze tegenbegroting.

Voorzitter,
Het ministerie heeft een nieuwe held. Maar liefst tweemaal wordt in de inleidende pagina’s van de begroting president Obama instemmend aangehaald met de visionaire, hoopvolle (en overigens verkeerd geïnterpreteerde) formule “Saving Lives and Costs”. Investeringen in de organisatie moeten gelijktijdig kosten besparen en de kwaliteit verbeteren. Maar meneer Obama is president van een land dat, in vergelijking met landen die qua welvaartsniveau en bevolkingsopbouw vergelijkbaar zijn, op het vlak van de zorg buitengewoon slecht presteert.
 
Zo’n land kan door goed te kijken naar hoe andere landen het beter doen en misschien een Grote Stap Voorwaarts maken. Maar voor een land als Nederland, dat traditioneel een doelmatige en kwalitatief hoogstaande zorgsector heeft, is het minder vanzelfsprekend dat de aanstaande vergrijzingsgolf het hoofd kan worden geboden louter door grote efficiëncywinsten. Natuurlijk moeten we efficiënt zijn waar het kan, maar er zal ook fors meer geïnvesteerd moeten worden om de groeiende zorgvraag het hoofd te kunnen bieden.

De verwachtingen met name rond de commerciële systeemprikkels zijn veel te hoog gespannen. Een leerzame ervaring met zo’n prikkel hebben we opgedaan met de DBC-systematiek waar de medisch specialisten in een jaar 375 miljoen uit wisten te kloppen. Inmiddels is de minister druk aan het onderzoeken of deze op ‘handelingen’ gebaseerde beloning, waarvan nog kortgeleden een prestatiebevorderende werking verwacht werd, niet toch maar vervangen moet worden door het meer vertrouwenwekkende systeem van loondienst. Ik ben in ieder geval wel blij dat de minister onze miljoenen in dit geval terughaalt.
 
Het aanpassen van zoiets complex als een zorgsysteem verloopt niet altijd zoals je op basis van een inspirerende theorie zou verwachten. Geen reden om nooit eens wat nieuws te proberen, maar wel om zeer terughoudend te zijn in de verwachtingen omtrent de resultaten.
 
Nu deze kabinetsperiode rap aan het verstrijken is moeten we constateren dat veel van de ‘meetbare en afrekenbare’ doelen die de regering zich stelde in ieder geval niet voor het einde van de kabinetsperiode getoond kunnen worden. Dat geldt voor de aanpak van vermijdbare schade en sterfte, en helaas ook voor de resultaten van de aanpak van ondervoeding, (waar de laatste cijfers een zeer matige verbetering tonen) en doorligwonden (waarvoor de cijfers tot nu zelfs verslechterd zijn). Een veel steviger aanpak, gericht op snelle en doeltreffende resultaten was bij deze mensonterende, door nagelaten zorg veroorzaakte en dus voorkombare problemen op zijn plaats geweest, maar kennelijk is het belangrijker om warme en sociale op deze problemen toegespitste voorstellen van de Partij voor de Vrijheid te negeren, dan om samen met ons veel grotere vooruitgang van de regering te verlangen.
   
Weet u wat voorzitter, ik houd nu op met het becommentariëren van de plannetjes uit de begroting van de regering. Ik ga het verder hebben over de werkelijke toestand van de zorg in Nederland. De manier waarop wij in dit land met onze alleroudsten en allerkwetsbaarsten omgaan is mensonterend en hemeltergend.
 
Staatssecretaris Jet Bussemaker kreeg 69 kansen om de telefoon te pakken of in de auto te stappen en de verantwoordelijken in de kraag te vatten voor de misstanden op de afdeling De Branding van Huis in de Duinen te Zandvoort, maar verzaakte dat. Bewust vermoedelijk. Ze schaarde zich samen met de lokale wethouder en partijgenoot achter de totaal incapabele directeur die in zijn beleid koos voor repressie en onderdrukking van de verpleegsters en het keer op keer onder het tapijt vegen van de misstanden om de door het management gewenste ‘rust’ te doen terugkeren. Rust? Terugkeren naar een periode waarin (zware) mishandeling, verwaarlozing, vernedering en slechte zorg de sfeer begrijpelijkerwijs totaal had verziekt? Wie verzint dat?!
 
Hierbij slechts één van de vele voorbeeld uit de zes verklaringen van de voormalige medewerkers, ik citeer: “Meneer zei tegen ons: “Wat zijn jullie lief voor mij”. Mijn collega en ik schrokken ontzettend omdat de heer helemaal onder de blauwe plekken zat wij vroegen aan hem: “Hoe komt u aan al die blauwe plekken op uw arm”, meneer raakte licht van slag en hij zei: “Er kwam een grote man binnen en die heeft dit gedaan en ik weet niet waarom of wat ik verkeerd heb gedaan” en gaf aan dat hij bang was dat hij weer binnen zou komen.” Konden zij hiermee bij het management terecht? Nee.
 
De voormalige verpleegsters – en het afdelingshoofd dat direct werd ontslagen toen ze één van de boosdoeners op de mishandelingen aansprak – vonden ondanks dat ze nog steeds last hebben van slapeloze nachten en zorgen om de achtergebleven bewoners, elders in de zorg een fijne betrekking. Maar de rust is niet teruggekeerd. Anderhalf jaar later liggen er nieuwe meldingen van misstanden bij de Inspectie.

Hadden deze verschrikkelijkheden niet of in mindere mate plaatsgevonden wanneer we in ons land de beschikking hadden over een Inspectie voor de Gezondheidzorg die wel gevreesd wordt? Want laten we wel wezen, die Inspectie is een lachertje. Welke van de schandalen van het afgelopen jaar is dankzij de vragenlijsten van de Inspectie aan het licht gekomen? Het waren steeds alerte journalisten of betrokken zorgverleners! Geef de Inspectie handen en voeten. Zorg dat ze een instelling per direct en zonder allerlei omwegen kunnen sluiten, dat ze daadwerkelijk onaangekondigd komen inspecteren, dat er mystery guests – hoe staat het daarmee? – ingezet worden, dat ze personeel en directie op staande voet kunnen ontslaan.
 
Over directie gesproken. In de afgelopen periode domineerde het mismanagement van de zorgbobo’s vele debatten in dit huis. De misstanden bij de zorggiganten Philadelphia, Meavita en de IJsselmeerziekenhuizen, de Zeeuwse Ziekenhuizen en het Orbis buitelden in rap tempo over elkaar heen. De o zo geprezen financieel-economische kennis van de heren elite voorkwam niet de financieel-economische crises waarin ze de instellingen stortten. Schoon de directies en de raden van toezicht op en haal de zorgprofessionals naar binnen. Zij weten hoe het moet en eigenlijk hoort.
 
Leidde de nota over Goed Bestuur van onze bewindspersonen tot aansprekende maatregelen? Nee. Het fervent verzamelen van allerhande dubbele petten gaat gewoon door, alsook de exorbitante beloningen van de cowboys in de zorg. Want ondanks dat de minister onze term “Laat de bobo’s maar barsten”, enthousiast overnam, laten zij elke verbetering op dit vlak... aan de sector zelf. Een gebrek aan lef is er wellicht de oorzaak van dat minister Klink aangaf dat hij de verantwoordelijke voorzitters niet persoonlijk aansprakelijk gaat stellen maar dat zijn collega-minister Hirsch Ballin werkt aan een wet. De goede verstaander weet dat zijn partijgenoot Elco Brinkman de president-commissaris was van Philadelphia toen het bestuur van deze gehandicapteninstelling de zorg compleet uit het oog verloor en in de ban was geraakt van allerhande vastgoedprojecten en dat de minister dus niets doet om zijn partijgenoot aan te pakken maar zijn andere partijgenoot die ook als commissaris ook verbonden was aan Philadelphia met een slap wetje laat komen.
 
Als de Partij voor de Vrijheid het voor het zeggen krijgt, is opsluiting in de gevangenis de zwaarste straf, dus niet zoals nu in het verpleeghuis. De verpleegsters zijn er heel lief hoor, maar het zijn er veel te weinig. Een 24-uursluier vervangt daarom het toilet. Stelt u zich het eens voor: een mevrouw die zojuist heeft ontlast, zit daar de rest van de dag nog in. Ze plast ook nog een aantal keer, gaat met die volle luier naar bed, zit er morgen nog in tijdens haar ontbijt en middageten en pas daarna komt er een nieuwe luier, voor de volgende 24 uur. Volgens de staatssecretaris (in antwoord op onze Kamervragen) is dat in ons aller belang.
 
Mevrouw De Vries met de respectabele leeftijd van 86 jaar wil graag elke dag douchen, maar daar is geen tijd meer voor. Voor een sigaretje moet ze met rolstoel en al naar buiten. Maar buiten? Daar is ze al in geen maanden meer geweest. Wat zou ze graag nog eens een kerkdienst bijwonen, maar ook dat kan niet meer. Het huis moet steeds meer bezuinigen en moet nu zelfs extra geld gaan vragen voor het wassen van haar kleding. En het koekje bij de koffie? Dat is iets van vroeger.
 
Nee, Saban de brute pooier die honderd vrouwen 'brandmerkte’ heeft het (als we hem ooit nog te pakken krijgen) een stuk beter in de gevangenis. Hij heeft het recht om elke dag een uur buiten te luchten. Hij heeft recht op 7,5 uur recreatie en 1,5 uur sport per week. Kleding en schoeisel? Helemaal gratis. Zijn bajessalaris is onlangs nog verhoogd en zijn cel staat wel blauw van de rook. En dit alles staat letterlijk vastgelegd in de wet!
 
Ons voorstel is heel simpel. Geef onze ouderen in het verpleeghuis, de mensen die nog bloembollen hebben moeten eten in de oorlog, meer rechten dan gevangenen nu hebben, en pak de rechten van gevangenen af. Geef de ouderen het recht dat ze elke dag onder de douche mogen en elke dag naar buiten. Schaf die vreselijke 24-uurs luiers af. Geef die ouderen die niks hebben misdaan het recht dat ze mogen roken op hun eigen kamer en geef ze meer verpleegsters dan dat er bewakers zijn in de gevangenis!
 
Ik kom tot ons laatste voorstel. Een poging om de zorg in onze instellingen te bevrijden van de bureaucratie, managementcultuur en incapabele zorgbobo’s. Na de noodzakelijke kosten voor verplegers, voeding, verbandmiddelen en andere voor de zorg noodzakelijke kosten is er simpelweg geen geld meer over voor management en directie. Daarom zien we graag dat er een pilot komt waar drie instellingen zich voor kunnen aanmelden. Wij denken aan een verpleeghuis, een verzorgingshuis en een gehandicapteninstelling. Ze krijgen voor een periode van drie jaar de mogelijkheid om naar hun eigen professionele inzicht de instellingen te leiden zonder managers, zonder directie en zonder verantwoordingslast en alleen met een periodieke controle van een strenge Inspectie.

Wij hebben er alle vertrouwen in dat zij zullen bewijzen de beste zorg voor het beschikbare budget te bieden en dat de formule “Saving Lives and Reducing Costs” dan echt betekenis krijgt.

bron PVV